Augnablik án titils

Syngjandi vakna


óskabörnin sem einlægt


sofna syngjandi. 

 

Kötturinn eltir


svartþröstinn kringum runnann.


Ég elti köttinn. 

 

Svo hugsunarlaus


handlék ég pennann áðan.

Nú leita ég gorms.

 

Snjórinn er kominn


að kveða burt lóuna.


Hún pípir á það. 

 

Þunglyndar buxur

og áhyggjufullir skór

á biðstofunni.

 

Suðrið færir mér


vorið kátt með fjaðraþyt


hrossasælugauks.

 

Silfurskotturnar

hrella mig eins og mínar

ljósfælnu kenndir.

 

Óþörf ferðalög


mannanna ræðir mosinn


við lofthjúp jarðar.

 

Í ytri augnkrók

á litlafingursnöglin

stund með sandkorni.

 

Má þetta? spyr ég.

Amor spennir bogann sinn

í friðlandinu.

 

Á maga þínum


vekja leitandi fingur


gamalt kitl til lífs.

 

Hvergi ský að sjá


svo ekkert skýrir dropann


sem féll á ennið.

 

Í eyrað berst krí.


Söngvakeppni evrópskra 


varpstöðva hafin.

 

Kvótalaus dreg ég

stóru lúðuna uppúr

frystikistunni.

 

Frelsarann trompar


flórgoðapar sem taktvisst


dansar á vatni.

 

Árfarvegurinn


uppþornaður eins og jól


á miðju sumri. 

 

Fjallið Skaldbreiður


má vera þar sem það er.


Ég fer ekki fet.

 

Upp um firnindin


leiðbeini ég túristum.


Heima villist ég.

 

Alltaf jafn óvænt


fýkur Máríuerla


í blankalogni.

 

Andvarinn vefst mér


eins og silkimjúk slæða


um herðar og háls.

 

Ljóshærðum hnokka

strauk eitt sinn hönd sem gramsar

í rusladalli.

 

Huldukonunni


finnst gaman að vera til


í þykjustunni.

 

Í fjarska jökull.


Óstöðvandi sólarlag.


Við stöndum saman.

 

Hálfa söguna



segir bleikt krakkareiðhjól 



í miðjum læknum.

 

Ég klæðist engu


nema fínofnum blænum


og náttleysunni.

 

Súla í kasti.


Ég á mínum daglegu


hugmyndaveiðum.

 

Konuna sem sest


hrellir eftirliggjandi 


dropi á setu.

 

Sjóðheit borgarstétt


lætur mig aldrei gleyma


svalanum heima.

 

Vörubílstjóri


með enga hönd á stýri


reykir og smessar.

 

Hvetjandi syng ég

í kartöflugarðinum:

Lifi jarðeplin.

 

Heppna fiðrildið


flögrar um engið og sest


á rétta stráið.

 

Hér í Corfino


gladdi það mig að haninn


gól á íslensku.

 

Fátt segir af mér


en áðan sá ég plómu


detta af trénu.

 

Ég hími heima.

Haustið lætur mig banka

ofnana í gang.

 

Hreina framrúðan


sem vekur gleði okkar


boðar ferðalok.

 

Með rótarhöndum


heldur tréð í jörðina


sem annars fyki.

 

Ertu með lykla? 


Ertu með allt sem þú þarft?


Ertu með? Ertu?

 

Vindinum býður


örlátt kirsuberjatréð


gullnu laufin sín.

 

Þú hringdir um nótt.


Ætlaðir að hengja þig.


Næst hringdi konan.

 

Enginn ábót býðst.


Þaulsætinn drekk ég rótsterkt


loft úr bollanum.

 

Jafnvel þótt rigni


mætir haustið í skóginn


og kyndir sitt bál.

 

Þegar við mætumst


ert þú með háu ljósin.


Þá blikka ég þig.

 

Við sköfum að vild


svo lengi sem framrúðan


samþykkir kortin.

 

Þögull lambhrútur

jarmaði til mín í dag

úr kjötborðinu.

 

Inní þokunni


á minn óljósi grunur


sitt lögheimili.

 

Nóvembersólin


bankar á svaladyrnar



og tælir mig út.

 

Hamingjan sanna!


stjörnur á himni og við


á leið útí pott.

 

Á vetrarmorgni 


nem ég bara lóusöng


starrans í trénu

 

Mér líður svo vel.


Loksins þögn á Íslandi.


Áramótaskaup.

 

Himininn stundi


lengi eftir að loka-


flugeldurinn sprakk.

 

Hér lengir daginn


og um leið vaknar flugþrá 


á suðurhveli.

 

Grimmur morguninn


gefur mér eina stjörnu


fyrir viðleitni.

 

Snjór yfir öllu


og ekki létt að eygja


hvítu hrafnana.

 

Hvað er ást? spyrð þú.

Ást er og. Stundum eða.

Ást er aldrei en.

 

Yfir þrúgandi



skýrslur um hlýnun jarðar 


fellur hvít lygin.

 

Það frysti í nótt!

Nú prýðir lífsvökina

sundfögur álftin.

 

Mjúkar varirnar

hringast um vin sem fagnar

standandi hissa.

 

Jafnvel baðviktin


virðist gera lítið úr 


áhyggjum mínum.

 

Í vatnsfötunni


speglast ský en himinninn


róar mig heiðskír. 

 

Hart eldhúsgólfið


dregur núna í efa


óbrjótandi glas.

 

Yfir húsþökin


dreifir hreinskilinn morgunn


gagnsæu logni.

 

Froststillur hvítar.

Hrollvekjandi vetrartíð

berar tennurnar.

 

Skáldsagan líkist

frænda í jólaboði

sem hættir aldrei.

 

Í himnaveislu


býðst mér hann fullþroskaður


osturinn hvíti.

 

Á morgunhimni

heilsar mér stjarnan bjarta 

ein og þó margræð.

 

Lesarinn ungi


setur nýja tímareim


í gamla ljóðið.

 

Nú er sem vori


þegar janúarsnjórinn


brumar á greinum.

 

Poppið að klárast


en niðri á botninum


finn ég salt lífsins.

 

Mitt í aprílnum

birtist grallaraspói

og laug upp vori.

 

Í stað úsynnings

nýt ég frískandi vinda

úr hárblásara.

 

Aldan eltir mig

upp i fjöruna og snýr

ekki til baka.

 

Sólskríkjan kýs grátt

en snjótittlingur skartar

sumarlitunum.

 

Ég snýst um jörðina.


Jörðin snýst um sólina.


Sólin snýst um mig.

 

Gaman að sjá þig

aftur mín kæra tunga!

umlar snípurinn.

 

Flugvélin hristist

og skelfur á leið sinni

um holótt loftið.

 

 Kettirnir mættir

og skíta í sandkassann

á leikvellinum.

 

Gamla dagblaðið

sem fannst undir súðinni

boðar heimsendi.

 

Ég var alltaf með.

Ég var fimmti bítillinn.

Sjötti stónsarinn.

 

Ekki slær hjartað

en mjúka kveðju blæs það

í tregahornið.

 

Grafskrif í lokin:

Það vissu þetta allir.

Enginn sagði neitt.

 

Með stutt geislasverð

göngum við feti framar.

Jöklarnir hopa.

 

Að viljinn sé frjáls

sannar stakt hár sem rís upp

á augnbrún minni.

 

Niðri í fjöru

sá ég fugl sem ef til vill

týndi húfunni.

 

Jaxlarnir mínir


þóttu mestu hörkutól.


Samt lifi ég þá.

 

Syngjandi sofna


óskabörnin sem einlægt


vakna syngjandi.