Augnablik án titils
Syngjandi vakna
óskabörnin sem einlægt
sofna syngjandi.
Kötturinn eltir
svartþröstinn kringum runnann.
Ég elti köttinn.
Svo hugsunarlaus
handlék ég pennann áðan.
Nú leita ég gorms.
Snjórinn er kominn
að kveða burt lóuna.
Hún pípir á það.
Þunglyndar buxur
og áhyggjufullir skór
á biðstofunni.
Suðrið færir mér
vorið kátt með fjaðraþyt
hrossasælugauks.
Silfurskotturnar
hrella mig eins og mínar
ljósfælnu kenndir.
Óþörf ferðalög
mannanna ræðir mosinn
við lofthjúp jarðar.
Í ytri augnkrók
á litlafingursnöglin
stund með sandkorni.
Má þetta? spyr ég.
Amor spennir bogann sinn
í friðlandinu.
Á maga þínum
vekja leitandi fingur
gamalt kitl til lífs.
Hvergi ský að sjá
svo ekkert skýrir dropann
sem féll á ennið.
Í eyrað berst krí.
Söngvakeppni evrópskra
varpstöðva hafin.
Kvótalaus dreg ég
stóru lúðuna uppúr
frystikistunni.
Frelsarann trompar
flórgoðapar sem taktvisst
dansar á vatni.
Árfarvegurinn
uppþornaður eins og jól
á miðju sumri.
Fjallið Skaldbreiður
má vera þar sem það er.
Ég fer ekki fet.
Upp um firnindin
leiðbeini ég túristum.
Heima villist ég.
Alltaf jafn óvænt
fýkur Máríuerla
í blankalogni.
Andvarinn vefst mér
eins og silkimjúk slæða
um herðar og háls.
Ljóshærðum hnokka
strauk eitt sinn hönd sem gramsar
í rusladalli.
Huldukonunni
finnst gaman að vera til
í þykjustunni.
Í fjarska jökull.
Óstöðvandi sólarlag.
Við stöndum saman.
Hálfa söguna
segir bleikt krakkareiðhjól
í miðjum læknum.
Ég klæðist engu
nema fínofnum blænum
og náttleysunni.
Súla í kasti.
Ég á mínum daglegu
hugmyndaveiðum.
Konuna sem sest
hrellir eftirliggjandi
dropi á setu.
Sjóðheit borgarstétt
lætur mig aldrei gleyma
svalanum heima.
Vörubílstjóri
með enga hönd á stýri
reykir og smessar.
Hvetjandi syng ég
í kartöflugarðinum:
Lifi jarðeplin.
Heppna fiðrildið
flögrar um engið og sest
á rétta stráið.
Hér í Corfino
gladdi það mig að haninn
gól á íslensku.
Fátt segir af mér
en áðan sá ég plómu
detta af trénu.
Ég hími heima.
Haustið lætur mig banka
ofnana í gang.
Hreina framrúðan
sem vekur gleði okkar
boðar ferðalok.
Með rótarhöndum
heldur tréð í jörðina
sem annars fyki.
Ertu með lykla?
Ertu með allt sem þú þarft?
Ertu með? Ertu?
Vindinum býður
örlátt kirsuberjatréð
gullnu laufin sín.
Þú hringdir um nótt.
Ætlaðir að hengja þig.
Næst hringdi konan.
Enginn ábót býðst.
Þaulsætinn drekk ég rótsterkt
loft úr bollanum.
Jafnvel þótt rigni
mætir haustið í skóginn
og kyndir sitt bál.
Þegar við mætumst
ert þú með háu ljósin.
Þá blikka ég þig.
Við sköfum að vild
svo lengi sem framrúðan
samþykkir kortin.
Þögull lambhrútur
jarmaði til mín í dag
úr kjötborðinu.
Inní þokunni
á minn óljósi grunur
sitt lögheimili.
Nóvembersólin
bankar á svaladyrnar
og tælir mig út.
Hamingjan sanna!
stjörnur á himni og við
á leið útí pott.
Á vetrarmorgni
nem ég bara lóusöng
starrans í trénu
Mér líður svo vel.
Loksins þögn á Íslandi.
Áramótaskaup.
Himininn stundi
lengi eftir að loka-
flugeldurinn sprakk.
Hér lengir daginn
og um leið vaknar flugþrá
á suðurhveli.
Grimmur morguninn
gefur mér eina stjörnu
fyrir viðleitni.
Snjór yfir öllu
og ekki létt að eygja
hvítu hrafnana.
Hvað er ást? spyrð þú.
Ást er og. Stundum eða.
Ást er aldrei en.
Yfir þrúgandi
skýrslur um hlýnun jarðar
fellur hvít lygin.
Það frysti í nótt!
Nú prýðir lífsvökina
sundfögur álftin.
Mjúkar varirnar
hringast um vin sem fagnar
standandi hissa.
Jafnvel baðviktin
virðist gera lítið úr
áhyggjum mínum.
Í vatnsfötunni
speglast ský en himinninn
róar mig heiðskír.
Hart eldhúsgólfið
dregur núna í efa
óbrjótandi glas.
Yfir húsþökin
dreifir hreinskilinn morgunn
gagnsæu logni.
Froststillur hvítar.
Hrollvekjandi vetrartíð
berar tennurnar.
Skáldsagan líkist
frænda í jólaboði
sem hættir aldrei.
Í himnaveislu
býðst mér hann fullþroskaður
osturinn hvíti.
Á morgunhimni
heilsar mér stjarnan bjarta
ein og þó margræð.
Lesarinn ungi
setur nýja tímareim
í gamla ljóðið.
Nú er sem vori
þegar janúarsnjórinn
brumar á greinum.
Poppið að klárast
en niðri á botninum
finn ég salt lífsins.
Mitt í aprílnum
birtist grallaraspói
og laug upp vori.
Í stað úsynnings
nýt ég frískandi vinda
úr hárblásara.
Aldan eltir mig
upp i fjöruna og snýr
ekki til baka.
Sólskríkjan kýs grátt
en snjótittlingur skartar
sumarlitunum.
Ég snýst um jörðina.
Jörðin snýst um sólina.
Sólin snýst um mig.
Gaman að sjá þig
aftur mín kæra tunga!
umlar snípurinn.
Flugvélin hristist
og skelfur á leið sinni
um holótt loftið.
Kettirnir mættir
og skíta í sandkassann
á leikvellinum.
Gamla dagblaðið
sem fannst undir súðinni
boðar heimsendi.
Ég var alltaf með.
Ég var fimmti bítillinn.
Sjötti stónsarinn.
Ekki slær hjartað
en mjúka kveðju blæs það
í tregahornið.
Grafskrif í lokin:
Það vissu þetta allir.
Enginn sagði neitt.
Með stutt geislasverð
göngum við feti framar.
Jöklarnir hopa.
Að viljinn sé frjáls
sannar stakt hár sem rís upp
á augnbrún minni.
Niðri í fjöru
sá ég fugl sem ef til vill
týndi húfunni.
Jaxlarnir mínir
þóttu mestu hörkutól.
Samt lifi ég þá.
Syngjandi sofna
óskabörnin sem einlægt
vakna syngjandi.